Vanaf het begin van mijn opleiding geïnteresseerd in lichtgewicht en  mobiele constructies, heb ik deze interesse in mijn verdere studie en werk uitgebouwd. 

Onderzoeksprojecten als ‘Sheltering’, en ‘Transitional Shelter’  laten deze affiniteit met transformerende gebouwen zien.

In een later stadium is mijn interesse in lichtgewicht en mobiele architectuur ook gekoppeld aan een toepassing op het gebied van duurzaamheid. Een wereld gebaseerd op tijdelijkheid en snelheid vormt een sterk contrast met de positie van architectuur zoals deze van oudsher is; gebouwen van zware materialen, gebouwd  om ons minstens 1 generatie lang te beschermen tegen de elementen, en liever verschillende generaties lang. Maar hoe kunnen we zo’n architectuur maken wanneer het gebruik nog niet een 10 jaar te voorzien is, en deze bouw duurzaam noemen? Is het antwoord op duurzaamheid niet dat gebouwen niet voor de eeuwigheid gebouwd moeten worden, maar zich moeten kunnen aanpassen aan veranderende omstandigheden, en daarmee duurzaam in gebruik zijn, niet in verschijningsvorm of zelfs locatie?

Om een gebouw beweeglijk te laten zijn, transporteerbaar en transformeerbaar, is een lichtgewicht materiaal een bruikbare bouwsteen. Het vaak translucente karakter van textiele materialen, het gevoel van tijdelijkheid dat ermee opgeroepen wordt, het gewicht en de letterlijke plooibaarheid ervan maakt textiel een uitermate geschikt materiaal bij toepassingen voor lichtgewicht, mobiele en tijdelijke architectuur. Zo heb ik voor een onderzoeksproject in Amsterdam Nieuw-West een niet-conventioneel materiaal als ETFE-folie toegepast voor een bibliotheek.

Een textiele schaduwvoorziening in Batavia Stad is momenteel in aanbouw en zal begin 2011 in gebruik genomen worden.

Hierover en meer heb ik gesproken tijdens een presentatie op de Pecha Kucha Night XI in de Suikerfabriek te Groningen.